Денес купив весник со информации на најновите филмски премиери по кината (се разбира пропратено со рецензии) и на втората страна од културниот додаток го здогледав
ованасловот ми се виде чудно познат и чудно чуден и кога прочитав малце повеќе дознав дека се работи за рецензија на Прашина која што КОНЕЧНО влегува на кино во Полска. Сепак се разочарав кога видов дека киното во кое филмот ќе се прикажува е едно од најнепосетените во Вроцлав, и следствено не очекувам дека многу луѓе ќе се натокмат да одат ......
Филмот доби 3 ѕвезди од шест што во превод значи дека е солиден, но рецензијата не дава ниту мал поттик да се оди на кино, и тоа во толку ужасно кино и да се помине времето со еден од нашите експортни производи - делото на Манчевски..
Рецензијата ја пренесувам преведена (лошо и брзо), сепак ниту оргиналниот текст не е нешто особено вреден да му посветам повеќе време.
Барут и Прашина (така го превеле насловот - оу мајко )
бај Павел Моссаковски
уште еднаш линк
Ситен џепарош (Лестер) провалува во стан на Менхетн и за време на барањето плен ја сретнува сопственичката, стара емигрантка (Марфи). Бабичката сепак не пријавува полиција туку, нишанејќи кон крадецот го приморува да ислуша извесна приказна од минатиот век. Понатаму се преместуваме во Дивиот Запад каде што двајца браќа Лук и вљубеникот на библијата – Илаја се ривали за истата жена -проститутката Лилит. Победник е Илаја а разочараниот Лук заминува во Европа, поточно во Македонија, каде што ги користи своите револверашки способности како наемник во војната со турските окупатори.Но (имајќи доста банални причини), наскоро пристигнува таму неговиот брат....
филмот е доста чуден – како прво заради самата идеа на казната за крадецот со слушање на приказна а и заради преплеткувањето на две, сосема слабо поврзани со себе приказни – современата – која е своевидна рамка и историската – во вестерн стил.
Додуша, овој начин на раскажување на повеќе приказни наеднаш плеткајќи ги со себе Милчо Манчевски го употребил во неговиот гласен дебитантски филм – Пред Дождот, но таму разновидните мотиви се надополнуваа, што не е случај со Прашина.
Овде различните мотиви се премногу разновидни за да се спојат во една целина – се разбира ситниот крадец со сила свлечкан во средината на крвавата приказна на двајцата багабонти кои заминуваат во Македонија имаат некои допирни точки (пр. Се подложени на тестови, кои на свој начин им помагаат да се дефинираат самите себеси), но ништо посебно од тоа не произлегува. Исто така може да се каже дека една крава личи на фотеља бидејќи има четири нозе.
Ниту една од овие две приказни не е особено привлечна. Првата – за изненадувачката врска помеѓу џепарошот и старата дама е премногу психолошки натегната додека другата приказна е типичен шпагети вестерн за Каин и Абел е мачна и по едни пати непотребно крвава (овде споредливо со The Wild Bunch на Sam Peckinpah ) Се на се- се работи за амбициозно дело направено со голема помпа – сепак - со малку успешен резултат.
