Goa - vistinska

клипов не е баш репрезентативен кога станува збор за туристичка понуда на гоа, нема да видите убави плажи, журки и така натаму, ама кога го гледав заклучив дека има доста допирни точки со моето искуство, како на пример

1. песови, (ме ухапе едно)
2. слонови (ако сакаш да го погалиш има такса)
3. гњавење на туристи на плажа (види масажа и жена која продава саронзи за 10 пати поскапо него во Анџуна)
4. Ком си мај шоп, Анџуна пазар - најбесен маркет на светот со најубав поглед
5. приказ на начин на перење а богами и капење во цела Индија ( не само во Гоа)
6. глупави туристи, најиритирачко од се

ИНЏОЈ!

shut the feta

Ај на кратко, штофета да предадам

Јас сум/бев/мислам

1.веќе пола година хепили мерид, мислам дека за ова малку луѓе знаат.
2.Едно време бев музички фанатик со доста истанчен (или ограничен) вкус, сега скоро и да престанав да симнувам музика.
3.Пеев во хорот на Си-До, кога излезе легендарната НаТаШа од трето три, и тогаш ми се исполни желбата да влезам во музичко студио.
4.Ни ЕУ не е она што беше.(од 2004)
5.Имам во план да емигрирам на крајот на светот, што подалеку тоа подобро. Искрено, ја мразам Европа, досадна е.

Штафетата не му ја предавам на никој, оти мразам ланци, алки и синџири. Не ми праќајте. фала.

VEST - JEDINA INSPIRACIJO MOJA!!!

ЕТЕ И денес (туку вчера беше) мојот најомилен весник ВЕСТ ме инспирира да го цитирам како пример за следење и обожување. во овој број Вест ме потсетува зошто Битола на лето ми оди на нерви, и тогаш кога сум во Охрид.

- Битолчанката Емилија Поповска е избрана за нај пуфла, на изборот што се одржа во петокот вечерта во кафе барот "ФХ" во Битола. Титулата најпуфла, едногласно и беше доделена на Емилија, студентка на Економскиот факултет во Скопје, која ги исполни сите критериуми за учество на овој избор.А освен што требаше да биде битолчанка, потребно беше девојката да оди на плажа по штикли, да има "откачено" минимум дваесет додворувачи и кога ќе биде доведена во ситуација да и "падне" носот - да не се наведнува за да го крени.
-Среќна сум што токму мене ме избраа за најпуфла во Битола, но на јавноста сакам да и кажам дека пуфла нема ама баш никаква врска со изразот шмизла. Вистинското значење на зборот пуфла во Битола е поинакво одколку во другите места во Македонија- рече по завршувањето на изборот првата битолска пуфла Емилија.
М.П. -

за слика на битолската најпуфла и дополнително дружење со исконските веди на Вест кликни овде

на здравје.

Карпе дием

запис

Летото се чинеше магично.Веќе одамна немало такви лета. Лето, куси ракави, долги седења под Саатот и уште подолги дремења на ѕидот. Тоа беше најдоброто што можеше да се случи во летото бидејќи летата беа токму за тоа. Се седеше на весници, камења, горниот дел од клупите кој служи за потпирање, се седеше на скалите под Стопанска Банка и кај турското училиште. Се седеше на многу места. Тогаш уште улиците во градот изгледаа поинаку. Немаше поминато поворка со факели, немаше палење свеќи на плоштад. Генерацијата 98/99 се уште се немаше разочарано од животот. Се работеше по третокласни кафичи за 150 денари. Се пиеја три скопски во расход. Дење се спиеше некаде до три а потоа се чекаше задисонцето на балконот на Димче Лахчански. Се превртуваа филџани со кафе и се криеја цигарите Вечерта светеше крстот на германски гробишта. Светеше низ прозорецот и гаснеше веднаш кога изгреваше сонцето.

Наутро се одеше во продавница кај Џорџ и се пишеше млеко, леб и бос во меко. Потоа следуваше прашање дали татко ти знае дека купуваш цигари за себе за неговите пари. Да знаеше татко ти. Што ти е тебе бре, што ти е гајле уствари.

Таа доаѓаше секојдневно. Гледаа телевизија. Поминуваа со прстите низ кориците на книгите. Ги допираа листовите на фикусот кој растеше веднаш до полицата. Се молчеше и се зборуваше. Поминуваа денови, долги ноќи и летувања. Се одеше на базен, т.е на кафе на базен. На олимписки се уште немаше лизгалки и можеше да се јаде доста ефтини ќебапи. Најубаво им беше еднаш кога базенот беше празен и почна да врне дожд. Преостанатите брзо си отидоа и беа сами на олимписки базен. Едната од нив можеше да издржи под вода подолго. Го препливуваа базенот и капките дожд ги заслепуваа. Потоа трчаа водени низ градскиот парк, мислејќи си дали ова што го прават е паметно додека има летна бура. Дотрчаа до спортската сала и седнаа на скалите под неа. Имаа по 20 денари во џебот и, откако преврна дождот отидоа по празни сендвичи. Лебот беше со сусам. Внатре имаше помфрит, салата и многу мајонез. Ги јадеа своите сендвичи под чадорот на сендвичарата. После тоа одеа дома пешки. Со полни стомаци, водени, среќни во летото во 1999.

Вечерта пиеја смедеревка. Вечерта повраќаа. Вечерта седеа на скалите и пиеја смедеревка. Полнеа во пластични шишиња. Од две литри. Купуваа цигари на парче. Седеа и пиеја смедеревка. Се враќаа дома пијани, редовно после повраќаа, наредниот ден се будеа и го гледаа крстот на германски гробишта како упорно зрачи низ нивниот прозорец. Иако се уште беше ден. Летото беше магично. Имаше сулфурно жолта боја и розови прамени. Одамна немаше такви лета.

моменти на Себенедостигање

Во еден миг пред очите и помина се. Четврт век зад неа, неодредено време пред неа. И помина пред очи се сосема случајно, тогаш кога најмалку го очекуваше. А имаше такви моменти. Ги нарекуваше моменти на Себенедостигање. Се огласуваше во неа еден глас - Си недостигам си недостигам си недостигам и велеше. Тоа беше нејзин глас.

Во тие моменти наеднаш чувствуваше голема тага и возбуда. Животот поминува низ прстите а најубавите мигови од него не можат да се задржат. Поминуваат и тие како зрна песок низ прстите. И во тие мигови се случуваше тоа што го нарекуваше Себенедостигање. Затоа што себеси е најтешко да се фати во дланка. Себеси е најтешко да се гушне и утеши. Себеси е најтешко да се бакне и тапка по рамо. И се чинеше дека она по кое што копнее е таа, дека замина и нема да се врати, а се уште е иста.

Се уште е иста а нема никогаш да биде иста. Се уште е иста а никогаш не била иста. Сегашноста е недофатна бидејќи веднаш се претвора во минато. Минатото е неопфатно бидејќи секогаш го сокрива сегашноста. А понекогаш имаше моменти на Себенедостигање, Себебркање и Себеоплакување. Оплакување на себеси исчезнато во минатото. Оплакување на недостатокот на изворот кој гасне. Одвраќање од новото иако е неизбежно. Талкање во место. Музеј кој сама си го подигна за самата себеси. Фигури од восок кој се стопил. Фигури кои се слеваат во една голема лава која набрзо исчезнува.

Во еден миг поминува цел живот од првиот плач до првиот пораз. Од првиот транс до првото поливање со ледена вода.

И кога помислуваше на сето тоа што не ни можеше да го опфати во една мисла. Кога наеднаш затреперуваше и гаснеше, тогаш не можеше ништо друго да направи освен да испушти воздишка и да се гледа извесно време во таванот. Таванот е бел, свежо фарбан, чист и ослободен од било каква содржина, метафора и смисла.

Извесно време медитираше гледајќи се во таваност како лек за моментите на Себенедостигање.

Понекогаш тоа и помагаше.

Симон М.- оган и вода

На една бандера, на која што случајно погледна вчера, така за едно 30 цм повисоко од мене забележав залепен скромен леток. На летокот имаше две црно-бели фотографии со црномурест тип со покриени со црна лента очи. На едната фотографија седи потпрен со раката на брадата,онака филозофско настроен. На другата пак изгледа пообично, поафрикански и да не беше лентата сигурно ќе не погледнеше право во очи. На летокот напишале со болдирани букви – смртна казна за Симон М. ХИВ терорист!

Во суштина, тоа беше содржината на летокот. Поминаа неколку недели.

Прв пат го слушнав тоа име пред неколку недели. На вести на радио слушнав дека некојси Симон М., Камерунец со азил во Полска заразил неколку полски моми со ХИВ иако знаел дека е носител. Една девојка пријавила во полиција уште пред пола година, но полицијата не презела никакви мерки се додека бројот на момите не достигнал 4. Оваа вест немаше да го засегне моето внимание доколку не беше пратена со уште еден додаток – Симон М бил многу згоден и најчесто ги запознавал девојките по журки во некои ептен кремски места. Девојкие паѓале на тоа што дотичниот бил наводно познат поет и драматург и ги молел девојките да му помогнат да преведе од англиски неговите дела.
Е ова си реков мора да е интересно, ајде да видиме кој славен херој сме го гостеле во Варшава.

После неколку неуспешни обиди на гугле, успеав да ги откријам преостанатите две букви од неговото име (има една книга за дневникот на Адриан М., носат исто презиме). После тоа беше лесно, напишав име и презиме на гугл и добив безброј страни.
Стварно бил славен.

Решив да проверам зошто. Барајќи така видов дека лицето С.М има и блог, и тоа на англиски. Веднаш почнав да го читам. И еве што открив.

Симон си живеел во Камерун. Работел како новинар во два весници – еден про а еден контра влада. Кога му дале ултиматум да одбери еден го одбрал весникот на опозицијата. Таму пак напишал за тоа како владата е корумпирана и лоша и сфе, и завршил како бегалец во Гана. Во Гана пак не му било интересно па, апелирајќи до ПЕН клубови, со помош на Канада најпосле се нашол во Варшава, каде што прво живеел во хотел со 5 ѕвезди, се разбира на сметка на полскиот ПЕН клуб, за после да биде брзо пренесен во студентски дом а на крај во дом за бегалци. Во Полска е веќе 6 години, и за тоа време се прославил со многу работи освен тоа за што напишав на почетокот. Како прво основал театар со други бегалци и заедно играле 4 негови претстави. Последната претстава се вика – Печатот на Расата (race stamp). Како второ почнал да издава списание во кое што го опишувал животот на бегалците во Полска (околу 2000, претежно чеченци и африканци, не им е интересно, имаат по една соба на фамилија и скоро никакви средства за живот, ама тоа е друга тема)

Се разбира, живеејќи во Полска Симон наишол на цела низа проблеми. Меѓу другото заради својата раса. Најтежок проблем (освен овај кој што го има сега) беше тоа што го обвиниле дека не платил за бензин бидејќи им се видел многу црн. Сепак, сопственикот на бензиската станица му се извинил и се среќно завршило. Освен тоа Симон често помагал во решавање на расистички конфликти во Полска, пишувајќи за нив во весници и ингерирајќи во безброј невладини организации. Сето тоа го документирал и удостапувал. Неговата активност против расизмот му донесе и титула – Антифашист на Годината доделена од антифашистиката организација Нигди Вејнцеј (никогаш повеќе). Објавил и една збирка поезија преведена на полски. Симон пишува на англиски.

Обвинувањата дека е ХИВ позитивен не биле новина за Симон. На својот блог напишал и за неговите неуспешни врски со пољакињи кои што не можеле да се врзат подолго време со него бидејќи бил африканец. Како претседател на друштвото на азиланти и, како што погоре напишав, Антифашист на годината, бил напаѓан многу пати, буквално (скин атекс) и преку озборувања (бил хив позитивен). На блогот тврди дека иако никогаш не се тестирал не е возможно да има ХИВ, и воопшто пољаците се расисти кои тврдат дека секој африканец има сида и како не им е срам.

На вестите тврдат пак дека Симон бил тестиран веднаш кога почнал да живее во домот за бегалци. Било утврдено дека е позитивен и тој многу добро знаел за тоа.

И сега не се знае ништо. Имаме две страни на истата приказна. Имаме околу 4 заразени девојки. Насекаде апели да сите жени кои спиеле со црнци користат презервативи. Насекаде апели да секогаш кога ќе се види црнец да му се плукне во фаца. Се заради Симон М. Тој е хив терорист. Намерно заразувал. Гад! Мајмун! Црко дабогда!

Полските медиуми оживеаа. Секојдневно не ранат со нови податоци за Симон. Полските интернет форуми пукаат од расистички изјави. Се чини дека треба мало пламенче во вид на Симон за да излезат сите наши скриени стравови и омрази кон непознатото и кон она што не сме ние. Ние бели а тој црн. Ние здрави а тој со хив. Доволно е тоа за смртна казна. Доволно е тоа за да почне да се рика и мава. Доволно е тоа да сите припадници на другита раси се плашат да излезат од дома.

Симон М. Е во затвор. Доколку ова сето што се тврди за него во медиумите е вистина тогаш сигурно дека многумина би се откажале од својата толеранција и своето пријателство кон целиот свет. Гледањето на светот црно-бел повторно овде победува со целиот спектар на бои кој иако шарен и убав бара доверба, внимание, акал и отвореност истовремено. А тоа да се достигне е богами тешко. За тоа треба време.

Мене ми остана само да се надевам дека нема повеќе да има слична афера после која што на зидовите и бандерите од градот ќе читам смртни пресуди за странци. Ми остана да се надевам и дека ова е последен момент каде што ми се чини дека она што пољаците го претрпеле до 45 добар дел од нив ништо не научило. Ќе седам и ќе чекам. Имаме топла зима.

п.с нема презимиња и линкови намерно, кој сака може да побара сам, многу е лесно.

незадолжително

Каква ли музика се слуша кога се пишува? Дали е тоа нешто што треба да долови атмосфера на као...творење уметност демек? Пишувам и слушам Адаџо Г Минор на Албиниони. Се вивнувам и творам чиста блескава пајажина од букви и сите кои го читаат тоа автоматски паѓаат во несвест понесени од неговата моќ на дробење глупости каде што некои можат да препознаат и исконски мудрости. (пример – Коељо, Љ-то е намерно)

Каква ли облека се носи кога се пишува. Дали да седнам сега пред мојот фантастичен екран со подвезици и штикли. Па да пишувам за фетиши пушејќи слимс цигари? Дали да си ставам вештачки нокти и веѓи, да ги бојосам во лилаво и да пишувам за педесетите? Да ставам бинди на челото и сари па да пишувам нова Рамајана? А можеби најдобро е да облечам фармерки и кратка и тесна маичка во која што ќе се почуствувам помладо, посвежо и ќе си припомнувам за блажените ми и полни со типични гревови тинејџерски ноќи. Ах, којзнае за што би пишувала тогаш. Тоа дрога, тоа алкохоли, тоа мирц чатови.

Најпосле, каде да пишувам. Дали да излезам на плоштад облечена во долго црно палто со голема црна капа. Да седам пред зграда и да се инспирирам од моите при-крајот-на-животот-ама-со-и-то-каква-бурна-помината-младост комшивки. Да пробувам да ја замислувам тетка Коца која не ми враќа добар ден во влез и два пати ми опцу ( а не и личи, стварно не и личи на годините), како млада нимфа, со долги руси плетенки и народна носија како полни вода од изворче и го сретнува идниот и маж за потоа долго и среќно да живеат на први над мене и долго и среќно да ги поминуваат потоплите годишни времиња на клупа. Дали да седам во детско игралиште и да контемплирам над невиноста на децата. Тие слатки, искрени суштества кои први ќе те исмеат кога си чакрлив и први ќе плукаат по тебе кога си дебел и во инвалидска количка. Пред да научат дека тоа не го бива и дека не е културно и другарски.
Да влезам во Мањана и да нарачам пиво. И тоа гинис, иако не пијам Гинис ама ќе се посветам за вишите цели на самокреацијата. Да седам, овојпат не пушејќи, бидејќи пушењето во јавност не е модерно. Единствена добра асоцијација со цигари е баш поврзана со Америка, најдобрите тајни клубови за време на прохибицијата.

Или онака, тресејќи се од студ, на пример денес, во 7 саатот наутро. Кога овде се уште е ноќ. Се чуствувам како Кочо Рацин на култниот му таван, иако сум во полоша ситуација бидејќи дува силен ветер и свеќите сигурно би се изгасиле.
Ах, тоа чувство, да пишуваш и да лебдееш. Да се изнесуваш и пиеш абсинт со твојата муза. За жените е потешко да најдат муза. Треба да бидат лезбејки. Или да побараат Муз. А Муз не звучи отмено и уметнички. А можеби затоа тек жените почнале да пишуваат од неодамна и тоа само за некои дрн дрн работи кои малку кој маж ги интерерсира. На пример за орканските висови или пак за Скарлет О Хара за на крајот да се избрукаат со Бриџет Џонс.

И така си седам и редам без цел и поента. Барајќи НЗС помеѓу мене самата и она што треба од мене да се стори ако пишувам. Она што ќе настане од мене доколку продолжам. Она што во мене ќе остане искрено и сето она што ќе го излажам ако продолжам. Она што ќе го изобличам и она за кое што нема никогаш да напишам.

За најпосле, дволично и лицемерно, безобразно и безсрамно, сето ова го покажам и веднаш за тоа да зажалам.