Where are we going, Walt Whitman? The doors close in an hour. Which way does
your beard point tonight?
Еден мој поранешен пријател од Лондон (велам поранешен, бидејќи во меѓувреме односите ни се сменаа на едвај со сила здраво) еднаш ми рече – Дипеш Мод се тапа. Кога бев мал ги гледав како свират во супермаркет, па сега заради тоа не можам да ги ценам.
(не дека Ања е некој д.м фанатик – ама определена почит има)
Не се сеќавам што си помислив тогаш. Ама сега, размислувајќи повеќе за хипермаркети отколку за њу романтик – се сетива на таа изјава.
Па побогу, хипермаркетите и шопинг центрите се најкултни културни места во мојот град! ДМ треба да се горди на тоа – ноу метр уат!
Вроцлав има места каде што може да се троши времето седејќи во филхармонија и опера, посетувајќи некој филмски фестивал, одејќи на џез концерти, седејќи како театарска публика во театар, улица или перон на железничка станица сеедно. Но сепак, најголемиот дел од Вроцлавјани не го поминуваат времето таму – некои ќе речат скапо е! Точно! Само што тоа не е вистинската причина – а вистинската причина следува.
Кога дојдов прво имаше само Керфур (кое правилно треба да се чита карфур ама кој ги тркала) и Теско – кои беа т.н анкори. Овај збор вчера го научив – анкор (оргинално значење котва) ти е во главно хипермаркет кој зафаќа главно место во некои шопинг центри, кои пак, од своја страна се викаат поинаку, но сите одат таму токму заради хипермаркетот. И така, овие шопинг центри се викаат Борек и Биелани официјално – ама никој така не ги вика. Исто така постоеше Марино и Леклерк, ама тие бела помали – и следствено – небитни.
По извесно време се отвори Корона – во кое анкор беше Жан (или како и да се чита ГЕАНТ на француски) каде што видовме и прво мултикино. Сите се префрливме таму со бесплатните автобуси кои беа полни а на враќање беа уште пополни. Саат и кусурот сме се стискале како сардини за да одиме во жан, гледаме филм и јадеме во кфц.
Во меѓувреме во строгиот центар на градот ја отворија Галерија Доминиканска која што ја засени најубавата црква во градот со рејбан стакла и затворени паркинзи на 6 ката. Во Галерија анкор беше пред се Медиа Маркт и сите од таму купувавме телевизори и дигитални камери на рати.
Најпосле го отворија Аушан (кој, како што велат, треба правилно да се чита Ошон, ама ние знаеме подобро) и таму рекоа дека има подобар и поголем Медиа Маркт. Медиа Маркт го отворија на полноќ и неколкуте десетици илјади луѓе кои сакаа веќе да го сменат стариот телевизор од првиот ММ чекаа неколку саати за да бидат истуркани и изгазени и да завршат на болница заради скршеници. Среќниците излегуваа со 2 компјутера и 3 двд плеери – тоа беше најсреќниот ден од нивниот живот.
После Аушан во мојата непосредна околина почна да се гради и за неполна година добивме Аркади мој која што немаше Анкор – арно ама имаше први дизајнер бутици во Вроцлав. Аркади е вечно празен поради истото.
После Аркади го отворија Грунвалдски каде што околу 100 000 луѓе се упатија на отворање за да добијат балонче и ружа (беше осми март). За жал не влегоа – градежната инспекција не остави да се отвори и истите тие луѓе мораа да почекаат уште еден месец за да купат адидас по промотивни цени.
Едно време во градов почнаа да даваат бесплатни сладоледи со вкус на јаготка. Секој ден имав барем по една порција гратис. После тоа со сладоледите даваа бесплатни мапи на Вроцлав и пенкала. Најпосле даваа цд со една песна која што никогаш не ја слушнав ама некаде се уште ми се мота низ дома. Сите тие продукти имаа еден наслов – Магнолија.
Се разбира најжешка тема на разговор не беше кој ќе настапи на Вроцлав Нон Стоп (фестивал рекламиран и со спот на СиЕнЕн) туку што по ѓаволите е тоа Магнолија. Сите знаеја дека тоа е цвеќе, пенкало, мапа и сладолед. Преостанатото беше мистерија.
И по неколку месеци дознавме дека отворија нов шопинг центар во кое што анкорот Теско (веќе 4ти по ред) беше сосема анонимен – сите сакаа да ја видат убавата розова зграда со шарени фонтани. Магнолија повеќе не е растение.
За жал се покажа дека после неколку дена во Магнолија почнаа да се случуваат смрдени работи – од време на време пука некоја цевка и во розевиот хол врнат говна – вистински говна.
Говната паѓаат на новите фамерки и на пилето на ражен. Течни лајна се мешаат со кока кола и слатко-киселиот сос во кинескиот ресторан. Кафеави дамки прскаат врз кристалите сваровски и Вичен нараквиците.
Си помислив, колку убава кулминација – вистинска тема за роман! Секако, сите литаратурни награди во Полска се доделуваат на писатели кои пишуваат за хипермаркети и мултикина! Никогаш досега немало поинспиративна тема за пишување. Пластична муза со жолто –кафеникава коса ги буди од сон поетите кои на своите АјМаци запишуваат оди и химни – о девелопери! Отворете уште! Никогаш не е доволно!
И, муабетот ми беше, како после тоа да не ги цениш Дипеш Мод! Вистински Предвесници на Високата Култура на 21 Век!
Слава им!
