*****

Прво се запрепастив кога требаше да седам со неа на маса. Никогаш не сум имала ништо против неа, ама таа имаше против мене. Во минатото влегов на нејзина територија. Имав право на тоа, помеѓу нас немаше никаква врска, ниту пријателска, едвај познаничка. На здраво бевме. Но сепак работеше цела мрежа околу нас тогаш. Имавме луѓе во цивилка кои ни кажуваа се. И таа дозна. А јас исто така дознав дека таа дозна. Се беше јасно.

После тоа еднаш имавме средба сам на сам на улица. Блиску до Турското. Јас врвам. Врви таа. Се минуваме. Јас со поглед впиен на земја. Таа со поглед впиен во мене. Мојот чекор забрза а нејзиниот забави. Сакаше барем со поглед да ми се одмазди. И успеа на многу години – го одбегнував. Иако до крај не ми е јасно зошто. Никогаш не сум имала никаква врска со неа и никогаш нема ни да имам. Сега посебно не.

Таа заглави. Веќе немаше никаква шанса бидејќи за некое време се појави и Горазд. Горазд пак, го видовме уште понатаму. Во количка. Нејзиниот поглед беше повторно тука. Не можев да го идентификувам. Се некако тапо впиен во мене. Не можев да видам дали сака да ме погледне во очи. Јас не се осудив да го кренам својот погоре од нејзиниот нос. Мрежата и понатаму работеше. Иако јас не прашував, ми кажуваа. За свадбата, за моминската вечер, за тоа како има проблеми со свекрвата. Никогаш не стигна да заврши средно.

После тоа Горазд растеше а таа остануваше иста. Телото и беше цело време тенко а косата цело време кратка и црвена. Знаев и каде живее сега. Дури и кога поминував покрај куќата во која што живееа едно 12 души јас го спуштав погледот и не сакав да излезе низ вратата. Живееше блиску до Магнолија и малиот го шетаа секоја вечер. Кога излегувавме тие се враќаа дома. Застануваа. Велеа здраво. Разговорот продолжуваше а јас молчев. Си мислев дали некој ден ќе престанам да се чувствувам мизерно заради неа. Иако не знаев зошто.

Понекогаш заборавав дека постои. Се враќав во минатото без таа да биде во него. Но нашите животи беа премногу врзани. Таа требаше да се тргне за јас да почнам. Јас ништо не направив во врска со тоа. Само ментално ја тргав – и велев бегај, ми сметаш. И таа се тргна, јас почнав а таа немаше каде да заврши.

Можеби нејзиното беше грешка а моето правилност. Можеби има судбина која сето тоа го испланирала. Испланирала се за мене да ми се исчисти патот. А можеби моите мисли добиле магична моќ. Можеби можам да правам чуда. Можеби може да ми се исполни се што ќе посакам. Таа беше еден од првите примери дека е така. Таа беше желба стисната на кафе. Секогаш чиста, во желбата прстен, околу прстенот риби. Мртви риби во чиста желба запрени околу мојот прстен.

Еден ден бевме заедно и Горазд дојде кај мене. Играше со мене и, за чудо го засакав. Дури си реков, колку и е убаво што го има. И ја прашував кога ќе го донесе пак. Таа пак, најобично со насмевка ми рече дека Горазд ме поздравил. Дека сака да го научам уште некоја песничка. Прв пат после 7 години ја погледнав во очи. Беа насмеани.

Седнав и порачав пиво. До мене имаше празно место. Околу мене се точеше разговор кој не можев да го слушнам поради гласната музика. По извесно време се појави и запали цигара до мене. Наздравивме. Ме праша милиони прашања. Ја замолив да повтори и таа се приближи до моето уво. Раскажуваше и раскажував. Музиката јачеше а околу нас имаше лилав облак. Ја стави раката на мојот грб кога ми шепотеше – за музика, за облека, за Битола, за нас...

Меѓу нас немало ништо. Никогаш нема ни да има. Го сакам мојот град бидејќи никогаш не се променува. Го сакам мојот град бидејќи сите во него остануваат исти. Бидејќи во него секогаш се завршува добро, сите приказни имаат среќен крај. Во мојот град се се крунисува со насмевка. Сите интерпретации се излишни за него – кој е толку искрен и обичен. Како таа ноќ, кога беше јасно како сонце дека сите сме поврзани со тенка линија – а на неа алки, приказни со прекрасен крај кои не можат едни без други. Јасно како сонце.