Вест и Градот Држава

Денешен вест има вест со наслов - Индија доби жена за претседател

Денешен Вест има многу убава вест арно ама јас морам пак да мрчам заради ова-

„Илјадници симпатизери на Конгресната партија, по објавување на официјалните резултати на Изборната комисија, излегоа воодушевено на улиците Делхи и Махараштра, родниот град на Пратиба Патил, за да ја прослават победата.„

Дека Делхи не е улица тоа знаеме.

Дека Вест не го бива, тоа исто така знаеме..

Ама како да се објасни дека МАХАРАШТРА НЕ Е ГРАД ТУКУ Е ТРЕТА ПО ГОЛЕМИНА СОЈУЗНА ДРЖАВА ВО ИНДИЈА...во која багатела, живеат 96 милиони луѓе?
Махараштра е држава како што во Југославија беа Македонија, Србија и Словенија каде што народот зборува на јазик наречен марати, дедовците носат лунги т.е фосфорни крпи околу колковите и фосфорно зелени турбани.
...a главен град е Мумбаи, кој го знаете како Бомбaj.

Amateurs Rule!

Ендрју Кини (или Кин) во својата, многу интересна и ептем многу параноична книга – The Cult of the Amateur пишува дека сета таа глорификувана и обожувана револуција наречена Веб 2.0 е во стварност КОМУНИЗАМ а не ДЕМОКРАТИЈА. Тое е така, бидејќи секој оној кој нема талент, и секој оној кој не заслужил на нешто на правиот начин да го заслужи тоа, го бери шлагот за делото кое најчесто нема никаква вредност, оценуван од оние кои и во суштина не можат да оценат дали нештото има вредност, бидејќи не се сериозни критичари/рецензенти/професионалци ТУКУ сиви/бедни/обични/дебели/со бубуљици смртници за кои што во суштина никогаш и не би требало да имаат достап до интернет. Не заслужуваат – обичните тие.

Од друга страна пак, генијалниот ВЕБ 2.0 не е фер кон нас бидејќи и необичните/аристрократски/синорвни/богати/компетентни корисници на интернетот знаат да се маскираат многу успешно во аматери и варвари со цел да привлечат внимание и фино лепо – да ти продадат продукт со успешно перење на мозокот на кој што секој обичен смртник ќе биде подложен.

Во книгата (во легалниот исечок од страната на Кини или Кин) прочитав-

(слободна/брза/преводо-парафраза)

А од каде знаете дека клипот од ЈуТјуб на секси танчарка од Малезија не е ставен од педофилската мафија? А како ќе докажете дека клипот каде што англичанка јаде бисквити со мармалад не е ставено од некој британски продуцент на бисквити.

(и ...ова следното ме бендисува...хммм)

А од кај знаете дека генијалните рецензии на мојата книга кои доведоа до тоа што истата генијално се продава на Амазон.цом не се напишани од самиот јас, преправајќи се дека сум објективен читател/рецензент

(крај на слободната/брза/преводо-парафраза)

ЕЕЕ, од кај да знаеме? Од каде ? А?а?АААА?

Ќе се осмелам да дадам одговор во името на целото човештво – НЕ САКАМЕ ДА ЗНАЕМЕ!

(сега целото човештво ми ракоплеска...моите образи руменеат, ме фаќа трема и го затворам постот, со цел да не биде долг –бидејќи ете, постовите требало да бидат – кратки, концизни и обавезно да има слика, и еден куп хиперлинкови)

уште еднаш брејв

најдов на јутјуб! (ќе барам уште, стеј тјунд) - почетокот на концертот на Танец во Вроцлав.

магијата на Брејв

Во изминатата недела во Вроцлав се одржа Брејв Фестивалот каде што (како што најавив) зедоа учество Бистри Води, во стварност дел од македонскиот национален ансамбл Танец. Во вторникот сабајле групата која што се состоеше од 9 изведувачи, директорот на ансамблот и 2 возачи го паркираа мини-бусот пред хотелот Полонија во Вроцлав. Во наредните денови дадоа 2 концерти во рамките на фестивалот во Вроцлав, и еден во саботата во Олешница (40 км од Вроцлав). Јас за тоа време имав најисцрпувачки денови во мојот живот, тотално по мое барање, бидејќи на фестивалот работев како волонтер (на распуст сум, и вака одмарам) и главна задача ми беше да бидам нивни водич/помошник/порачувач на храна во ресторан/ туристички водич/разменувач на пари/трилингуален преведувач и на самиот концерт (на кој што не се покажав од најдобра страна)/ и уредувач на интервјуа, средби со јавноста и дирекцијата (ова со интервјуата исто така беше слаба точка – договорив многу интервјуа а се појавивме на многу малку). За разлика од помошниците на другите групи кои беа присутни на фестивалот мене ми се трефна таа чест да бидам сосема сама во мојата работа (во другитегрупи имаше по 3-4 луѓе), што резултира со тоа што во неделата спиев околу 20 часа.

Ете после тоа како се пофалив колку јас сум била мачна и напатена душа ќе кажам збор два и за самите настапи и за тоа каков впечаток оставија нашите музичари овде во Вроцлав. Се разбира ќе ги кажам само позитивните работи.

Мотото на фестивалот беше –DROWNED SONGS – т.е прикажување на елементите на фолклорот кој е во изумирање – се бараа најхардкор изворни песни и ритуали – и тоа до некаде беше постигнато. Она што самите организации не го бараа беше – аранжирани/џезирани/фјужн/свирени од ноти песни . Целта на фестивалот како таков е да успее да прикаже дел од културата во исчезнување и да успее да наметне свест кај пошироката јавност дека треба поголем напор на локално ем глобално ниво на нејзино зачувувување. Средствата собрани од продажбата на билети и материјали кои ги донесоа и самите музичари се за помош на организацијата Рокпа, која што околу 20 години делува во Тибет, каде што се обидува да направи да младите тибетанци не се претворат во стари кинези. Наводно, доста успешно.

Во рамките на фестивалот имаше концерти (кои беа и основа), театри, изложби, работилници и документарни филмови. Концерти дадоа изведувачи од Грузија, Австралија (вистински Абориџини), 75-годишни баби од Украина, Русија, Сибир, Мароко и Сардинија. Лично учествував само на два концерти (македонскиот и украинскиот), но индиректно бев присутна и во абориџинскиот, рускиот и грузискиот – а како ?

Баш во тоа се состоеше вториот дел на фестивалот, претерано неофицијален и непрофесионален но баш на тој дел од фестивалот - идеата за дружење, размена на култури и разбирање на истите беше најповеќе присутна. Организаторите окупираа нов и тотално изолиран од клуб бо којшто после секој концерт имаше средба со музичарите, како и уште ред други збиднувања. Во рамките на тие средби сите оние кои сакаа да разговараат со музичарите имаа можност тоа да го направат , можеа да слушнат неофицијално делови од концертот како и после сето тоа едноставно да се дружат со учесниците на фестивалот. Во клубот имаше претежно млади луѓе, од кој лавовски дел беа автентични собирачи на народни умотворби низ претежно источна Европа. Тие луѓе одат на експедиции во Сибир, Украина, Романија, Русија и Бугарија и вооружени со диктафони од најстарите баби и дедовци по селата што ги посетуваат ги берат нивните песни за потоа, кога ќе се вратат во Полска да можат да ги научат и колку што може поверно да ги исполнат. Најубав дел од целиот фестивал беа моментите кога ете на пример дел од Бистри Води почна да ја пее – Ајде да си речиме уште една – и околу нив се собра неформална публика која што се обидуваше веднаш да учествува во песната. Наредната вечер веќе се обидуваа со нив/нас да пеат, а бидејќи имаат искуство со полифонија тоа многу успешно и го правеа. Така на пример на една маса седнати луѓе од Полска, Македонија, Украина и Грузија се обидуваат заедно да ја пеат Зајди Зајди или Јовано Јованке, а уште подоцна кон тој фолк џем сешн се приклучува и Абориџин кој на тие песни му додаде и игра и свои созвучија (тврдеше дека на музиката не им биле потребни зборови, и тоа го докажа). Тие моменти беа магични - и баш во нив беше жива идеата на фестивалот – во кој се докажа дека музиката/светот припаѓа на обичните луѓе.

creamfields 2007 - субјективен рапорт

Понекогаш е убаво да се живее во Вроцлав. Понекогаш, бидејќи од лани имаме Кримфилдс, во кој што колку што лани настапија најголемите сељаци на светот (Ван Дајк и сс) ова година имаше фантастичен лајн ап со Продиџи на чело.

Како си поминав ми е тешко да раскажам бидејќи гласот избега и не можам од мене да испуштам повеќе од шепот веќе втор дел, а тоа ретко ми се случувало во животот.

На местото за разлика од лани дојдов многу покасно, околу 20 часот. Местото беше прилично големо ( фала му на бога не толку големо како лани, кога беше преголемо за минималниот број на луѓе кои што се појавија). Лани беше зелено и сончево. Оваа година имавме можност да скокакме на свежо искосено сено кое беше ултра лизгаво и многу удобно за седење накај 6 сабајле.

Се собраа околу 20 000 народ во 4 шатори е една главна сцена. Главната сцена за разлика од лани почна да ечи околу 20.30. На неа пред Продиџи имаше неколку полски бендови кои собраа нула публика. Почнав активно да учествувам некаде околу 23 часот каде што се упатив на Тек-Генетик сцената факајќи го само крајот на Белс на Џеф Миллс. Тоа што се случуваше таму беше жива лудница. Типот мртов ладен (како и по обичај), работи со хируршка прецизија и покажа неверојатна концентрација. После час и половина Џеф тркнав по наредно пиво кое го испив во неверојатно брзо време бидејќи после Виталик (слушав од далеку, сега се правам пишман, требаше од поблиску), и запознавање на мал милион луѓе од Варшава, (кои ме тешеа дека главниот град на Полска е срање и тоа што таму има 365467 концерти месечно и не е нешто посебно. ) со трчање скокнав на Продиџи. Тоа што го слушнав на Продиџи беше идентичниот концерт што го слушнав лани, дури им раскажував на луѓето околу мене која песна ќе биде следна и дека чим слушнат Аут од Спејс да почнат да се пакуваат.

Нејсе, муабетот ми беше Продиџи. Ланскиот концерт во Катовице беше тапа во споредба со тоа што го слушнав ( а слушав добро, имаше прекрасно озвучување) во неделата. Откако ја слушнав Спит Фајр па се до аут оф спејс јас изгубив контрола врз телото и гласот, губејќи гласни струни и 5677575 калории. Имаше многу повеќе енергична публика, и среќна дата – 07.07.2007 – магијата работеше!

После тоа повторно се упатив во гастро зоната за регенерација со бурн и пиво, после околу час отидов да се уништам тотално на ДНБ сцената каде што веќе рокаше Фреш (почна прерано и заврши прекасно...ама за тоа потоа) (Пинк Пантер). Се што тоа суштество измикса не те остави да седнеш пет факен минути. Се мачев цело време да одвојам време да седнам но идиотот не ме остави да дишам. Ако сакате да се уништите себеси одете на Продиџи а потоа на Фреш. Најпријатна метода на самоубиство. Мразам ДНБ. Фаталната грешка во промената во лајнапот заврши со тоа што не го видов Хајп и не го видов ( а многу сакав бууу) Ед Раш. Последниот го ставиле во исто време со Продиџи во празен шатор.

Толку!

Во соседниот хаус шатор се пијанеа Свидиш Хаус Мафија – каде што резултатот беше сличен – луѓето умираа, стануваа и умираа повторно.

Слики немам. Замислете шатори во вид на торти со шлаг и поле со сено, и прилично многу ѕвезди и толку....

Доволно.

фото релација - овде
аматерска видо релација - (30 минути, старинг Варела, Ронски спид, Мошик, виталик и повеќе не гледав) овде

Бистри Води во Вроцлав

Во рамките на Брејв Фестивалот во кој настапуваат групи од целиот свет кој изведуваат изворна народна музика, ќе настапи групата Бистри Води. Музиката се најде на спотот на фестивалот, која го пастам овде.



stay tuned