Во мене има неколку јас – првата е европејка – иако во глобала нема на запад никогаш отидено (секогаш враќајќи сево мк за време на сите поранешни распусти наместо да зафати накај Лондон за да заработи за нов мобилен/мп3 – како тогашните и сегашните мои врсници). Најзападно што сум била е Познањ, шит, се уште на исток. Нејсе шетаноста, европското не е само на запад – нели македонија е папокот на светот?
Второто јас е балкан – не жена балканка, бидејќи секога балканска жена треба питите и зелниците да знае да ги направи без да купува готови кори и да го загори зајрето за на крај се да оди во ѓубре. Не пијам ракија. Не го знам калајџиското, ама го знам беранче. Илјадници индиски деца од мене научија да го играат пајдишкото ( да, се уште очекувам официјално државно признание за тоа). Не пијам како половина Битола – шток или коњак од Бадел. Воопшто жесток алкохол не ми е вкусен. Не сум знаела да го пијам. ОК. Не е битно. Ми остана виното и пивото. Балканот во мене го сака хаосот. Балканот во мене ги сака тапаните и зурлите. Балканот во мене гестикулира и гласно зборува, иако, наводно, гласниот говор сум го наследила од полскиот ми дедо, а брзиот ми говор од полската ми мајка.
Европското во мене ми вели дека сум граѓанин на светот, дека нема врска од која држава потекнува доколку се се базира на слобода, демократија, пари и труд. Доколку знам каде се пуши и каде не и доколку го употребувам секој нож и виљушка според правилата и прописите на савуар виврот. Европското во мене зборува течно англиски со американски меинстрим акцент, впиен преку Холивуд, ретко слушнат на живо – бидејќи, ете, западот не бил моја дестинација за патување/живеење/заработување.
Балканското во мене се дели на панбалканско и македонско. Панбалканското е српско-хрватски пасивно течно/активно ок, неколку гига музика со таг екс ју и чувството дека сум дома кое почнува во Суботица, а до некаде и во Будимпешта. Панбалканското ми го присвојува Егејско, Јонско, Јадранско и Црно море а Сараево, Загреб, Белград и Софија се и мои главни градови.
Македонското во мене упте се дели на неколку подмакедонски категории, ама ќе ги изоставам. Општо гласно вика – МА КЕ ДО НИ ЈА – секогаш кога има и нема потреба. Има потреба да оди Канео еднаш годишно, да ја види Битола од страната на Лавци и да поминува со прстите по нејзиниот хоризонт обидувајќи се како слепец да ја сочува нејзината форма за да може подоцна да ја олицетвори во некоја северна ноќ. Македонското во мене е словен и старомакедонец и православен христијанин совршено вплотени и неразделни во мојот идентитет, т.е во македонскиот дел од него.
Пред неколку години Анджеј Вајда, кој овој пат повторно не успеа да земе Оскар за конкретен филм, доби Оскар за животно дело. Појавувајќи се на сцената за да ја земе наградата од рацете на Џејн Фонда, покрај тоа што знае да зборува англиски, после Лејдис анд Џентелмен, почнува да зборува на полски, и вели вака – ќе зборувам на полски, бидејќи сакам да зборувам онака како што мислам, а мислам на полски.
И јас постот ќе го затворам (без да добијам Оскар, за жал) со истото – покрај сите мои јас - моите мисли сепак беа и ќе останат македонски. Следствено, сето она што е база на моето јас/моите јас (когито ерго сум) – е Македонија – под тоа и ничие друго име.
