blogspot status

Прибидејќи добив неколку маилови после претходниот ми депресивен пост решив да го надоврзам со нов помалце депресивен, иако малце со сила. Ова што следува е мал редослед на мојот сегашен статус. Феисбук и твитер менуваат многу во стилот на пишувањето.

Во позадина свири Роиксоп. Ја имав таа чест и привилегија да ги слушам пред две недели и тој ден ке се запиши со златни букви во мојот живот - ги обожавам. Прва прилика да ги гледате. Пириод. (колку и да звучат матно а такво ми беше мислењето за нив пред концертот, на живо се страва)

Тоа од позитивите, изгледав мал милион концерти и мислам дека тие ми го прават животот поубав. Сметам дека тоа треба да го правам почесто и понатаму. Во меѓувреме и сама музички флертував во еден мал проект кој неславно заврши ама убаво си поминав.

Со негативите не ве замарам, повторно сум една година постара. Секоја година ми се случува да остарам, има некој лек за тоа? На моја сегашна возраст некои станале рок легенди и предозирале после тоа...И не, неќам да се заменам со нив, мене животот ми е убав и сакам да го живеам колку што може подолго.

Почнав да верувам во себе. Колку и тоа банално да звучи, се трудам да се трудам.

Добив внуци, близнаци, да ми се здрави и живи. И во Австралија имаат поднова. Александар, Константин, Адам.

Не гласав на последните избори за ЕУ парламент, и да, меѓу другото и јас сум крива што десничарските партии победија.

Одамна немам читано поезија.

Пред некој ден ме фати мерак на Т.С. Елиот, и решив да го земам од полицата – кога гледам, сум ја позајмила книгата, и сум заборавила дека сум ја позајмила.

Па го читав на интернет. Не прави ќеф читање поезија на екран.

Сакам да ги оставам цигарите.

Конечно ми цркна тој апаратот од 3 мегапиксели што го купив во 2003. Сега морам да купам друг, во меѓувреме правам лоши слики од мобилен и ги бришам.

Имам нова работа, следствено, оваа година нема одмор.

Пак песимизам на крајот на постот. Ако прашам може да ме пуштат.

Во август одам на Рејдиохед. Со тетка ми. Вие имате тетка што слуша Рејдиохед. А?

Исповест - лоша вест

После долго време на самозалажување дека мојот живот е сигурен и фантастичен, конечно ми се тупна вистината во лице – останав без работа. Во мојот случај, како лектор – останувањето без работа во март месец е трагедија. Огласите се нула бидејќи се појавиле во септември и јануари и јас сум моментално со големи перспективи да не најдам никаква работа се до септември-октомври. Што нормално за мене значи едно – морам да сменам работа, нешто што на драго срце можам да го направам само имам мал проблем. Не знам што друго сакам да правам. Ги гледам не толку бројните (заради финансиската криза) огласи за работа и немам појма на кое од нив да се пријавам. Првиот начин ми беше да пуштам на се што бара познавање на англиски, компјутери и кастомер сервис и на слепо го праќав ЦВто на се што ќе се појавеше. Поминаа 4 дена, наводно премногу кратко за да почнам да паничам, но за мене моментално секој мал пораз боли како најголема животна трагедија. Сфатив една работа, морам да го напишам ЦВто уште еднаш од ново ако сакам на светот да му покажам дека имам други способности освен даскалско-транслаторски. А ги имам, жими сфе. Овие неколку години се научив да лажам и комбинирам, се научив да продавам пуфки и муда за бубрези знаејќи дека лагата има кратки нозе. Јас живуркав.

Наводно тоа било многу добар занает – да продаваш. Моите шефови, блиски пријатели кои без пардон ми рекоа пред една недела да си барам друга работа беа полни со пофални зборови – ти си нашиот најдобар лектор, имаш способности да станеш добар лидер и одлично да продаваш услуги – ме тапкаа по рамото се додека во буџетот им нивни не испаднав како преголем трошок и решија дека на едно училиште за странски јазици впрочем и не му треба Дајректор оф Стадис за да се турка, и имаа право – една недела без мене и уште се живи.

Се обидов да ја зачувам онаа мала гордост што ми останала, а се троши со секој ден се повеќе и повеќе, и да не прифатам да ми ја дадат фебруарската плата на 4 рати. Гордо и триумфаторски извикнав – да биде до понеделник ор елс!

Ги уплашив, демек - со мојот лебедов крик. Да не пукнам, со тоа што останав без работа истовремено добив желба повторно да пишувам поезија и морам да почнам од замрзнати епитети – стилот се вежба полека и богами, се губи со текот на годините.

Минативе месеци полна со оптимизам и перспективи за месециве што следуваат планирав да одам во Берлин за први мај, во Хрватска во Јули и во Прага за велигден.

Моментално бројам дали ќе имам пари за струја за 3 месеци.
И во 2009 година нема да купам лаптоп.

Трагедија!

Аха, ќе си речите некој нема ни за леб а ти се секираш дека нема за компјутер да ти стигнат пари. И во право сте, така ме научил капитализмот кој моментално прв пат во животот ми плесна шамар, а за жал ќе ми плесне уште многу други сочни и жестоки удари на моето мило и никогаш не прежалено минато ЕГО. 

Само друго ми е на ум. Јас, со моите 28 години, летото ќе го поминам како и сите гастарбајтери (иако јас не сум економски имигрант) во Македонија сретнувајќи се со сите роднини и пријатели. Овој пат прв пат во животот ќе се вратам гола и боса како што си заминав. Овој пат прв пат во животот ќе ги разочарам дека не ми оди. Овој пат на сите ќе треба да им ја кажам вистината во лице – тоа дека сум во странство апсолутно не ми помага во ништо. Се извинувам бабо и дедо, се извинувам мајко и татко и сите мои познаници. Сама сум, немам пари и ќе биде темна и долга ноќ. 

Се извинувам.

Divine oooh divine!!

Postcards and letters
T-shirts and sweaters
Passports and Parkas
Mobiles and chargers
Two tennis rackets
Blue Rizla packets
A new sheep-skin jacket
I lost it all

All through my life there have been
Many rare and precious things
I have tried to call mine
But I just cannot seem
To keep hold of anything
For more than a short time
Possessions of a sentimental kind
They were mine, now they're not

Gym-kits and trainers
Asthma inhalers
Silk-cuts and Bennies
Ten-packs and twenties
C-class narcotics
Antibiotics
The holes in my pockets
I lost it all

All that I'd like is to know
Just where do those lost things go?
When they slip from my hands
Then one night in a dream
I passed through a sheepskin screen
To a green, pleasant land
I found them all piled up into the sky
And I cried tears of joy