manson - денес

Една недела се токмам да напишам нешто на тема Чарли Менсон. Истава недела ја поминав во пред се јутјуб анализирање на се поврзано со Чарли, и на мое изненадување, испадна дека има стварно многу. Работава немаше воопшто да ме заинтересира доколку не го гледав документарецот од 1972 година, во која главна улога играат членовите на фамилијата на Менсон, кои се уште, во време на снимањето на документарецот, а некои ниту досега, не се имаат освестено.

Кога го гледав филмот без запрепастена како луге на моја возраст, а и помлади од мене, се сосема поинакви од било кого кого го познавам. Полни со некакви идеали за кои дел од нив се решиле да убијат , а поголемиот преостанат дел од нив тоа го поддржало и оправдало. Идеали продадени од Менсон – во најмала рака со силен АДХД синдром, полуаутистичен и, на денешен ден сличен на тежок пијаница кој спие на железничка станица со години и бистри политика на случајни минувачи. Ете баш тоа – а за нив прекрасен, исус, идеален, господар. Им давал секс, дрога и рок&рол – а нели во тоа се состоела младоста?

И баш кон тоа се стремев пробувајќи да анализирам некои работи колку што можам подобро – Се стремев да го разберам не толку самиот Менсон колку оние кои биле со него. Тие беа пред се предмет на моето интересирање. Бидејќи, мора да се признае дека скоро сите од нив беа од добри фамилии, некои со завршен факултет, вработени, со богата иднина пред нив – имаше тука и рагби школски шампиони (Текс Вотсон), и кралици на гимназиски журки (Лесли), библиотекарки (Мери Брунер). Сите тие во еден период од животот заборавиле на се и решиле да се препуштат на ....е баш на што?

На тоа прашање ми е многу тешко да дадам одговор.

Откако Чарли, Текс, Лесли, Пат и Сејди беа осудени на смртна казна а веднаш потоа (благодарение на нов закон во Калифорнија), беа помилувани и осудени на доживотен затвор, сите, освен главниот АДХД маестро, се навратиле и молат за прошка на секои 5-6 години само за да бидат повторно одбиени. Убавите деца на 60-тите со раце и душа извалкана со крв остареа и огрдеа. Ги накачиле по 60-години, изгледаат ужасно, предизвикуваат жал и сочуство. Јас им верувам кога велат дека жалат. Од 1970 поминаа скоро 40 години. Немам одговор за тоа дали треба да се ослободат, сите со исклучок на Чарли и Текс.

Кога бев во средно сите сакавме да бидеме хипици. Нашиот живот беше сепак многу поинаку и сите што ги знам завршија горе-долу типично и сосема спротивно од она што мислевме дека од нас ќе биде = жени, деца, фамилии...или копнеење по истото.

Мислевме дека тие времиња биле убави, а беа исто толку лоши колку и она нашево. Сите тие расни немири, Виетнами, се уште ултра-конзервативно америчко општество, сета таа каубој-проповедачки-попкорн-вудсток атмосфера морала да биде тотално збунувачка за сите нив. Тие го имаа Менсон. Денешните деца ја имаат масакрата во Колумбајн и Вирџинија Тек. Тие ги имаа Битлси и Менсон да им раскажува како да ги слушаат. Денешните деца го имаат Буш и Садам. Тогашните деца (иако сите до еден полнолетни, и тоа ептен) немале трошка милост кон своите жртви, а истото е и со денешните, кои за жал нема да ги гледаме на телевизија како жалат за своите чинови – си осудиле (се спасиле) сами со куршум во глава.

Не го давам Брик Лејн!

Во последното Неделно Време има мошне интересен текст, кој што како и многу други мошне интересни текстови се преземени од странски весници и списанија. Текстот има мошне интересна тематика и уште поинтересен наслов – Лондонистан Повикува (претпоставувам игра на зборови, апокалиптичка визија од насловот на песната London Calling на The Clash).

Тематиката (губењето на англиското во Англија) колку и да е конторверзна не ме заинтригира толку колку ужасниот превод на текстот, кој пред почна да ми предизвикува нагони за исфрлување на уште недопиеното утринското кафе.

Ќе наведам низа примери на ужасно лош превод, не дека сакам да се правам многу паметна, туку дека ми е преку од ужасно лош превод во македонските медиуми. Мислам дека во земја со толку голема невработеност нема да биде тешко да се најде невработен филолог на кој добро би му дошле додатни приходи.

1. They say that the past is another country, but let me tell you that it's much more unsettling to find that the present has become another country, too

1. Велат дека минатото е непозната земја, но дозволете, уште повознемирувачко е кога и сегашноста ќе стане непозната земја.

Минатото е непозната земја – another - е непознато. Целата смисла на реченица е утната од старт.

2. In my lost youth I lived in Finsbury Park, a shabby area of North London, roughly between the old Arsenal football ground and the Seven Sisters Road

- Мојата младост ја поминав во Финсбури Парк во северен Лондон, меѓу стариот стадион на „Арсенал“ и патот Седум Сестри.

Разбирам дека преведувачот не сакал да се занимава со сосема непотребни зборови од типот на shabby и roughly, иако особено првиот збор ни дава сосема поинаква претстава за неговото соседство, но сепак она што е особено инспиративно е преведувањето на адреса, како во случајот со патот на седумте дади. Големите букви си го задржале местото – бравос.

3. Greeks and Turks might be fighting in Cyprus, but they never lifted a hand to one another in London

- Грците и Турците можеби се караа околу Кипар, но никогаш не креваа рака еден на друг.

Се разбира ОКОЛУ и ВО воопшто не го менуваат значењето на реченицата. Сите знаеме дека Финсбури Парк е во Кипар. Или Кипар е во Лондон, или ....како беше?

После сето тоа оргиналниот автор раскажува за тоа како после извесно време Финсбури Парк повеќе не е во Кипар туку го преместиле во Алжир или Бангладеш, сеедно. И веднаш после неколку реченици (исто така многу неумесно преведени, ама нејсе) повторно интересен феномен. Иако авторот на текстот упорно сака да ДОКАЖИ ДЕКА ТУРЦИТЕ И ГРЦИТЕ НЕ СЕ КАРААТ ВО ЛОНДОН преведувачот упорно тврди дека е ОБРАТНО, што се гледа во примерот-

4. Quite unlike the Irish and the Cypriots, they bring these far-off quarrels along with them.

- Исто како и Ирците и Кипарците, и муслиманите ги донесоа своите кавги во Лондон.

Секој кој знае малце повеќе од презент симпл и континјус секако е свесен дека UNLIKE е сосема исто што и LIKE. Тоа ПРЕФИКСОТ UN Е е само занемарлив детал.

Свесна за тоа дека доколку земам да ги приточувам наредните пет милиони грешки ќе треба да посветам 10 наредни постови – прекинувам овде (после 2 пасуси анализа). Ќе го наведам само спомнувањето на еден од моите најомилени романи – БРИК ЛЕЈН на Моника Али, кој да, многу добро го опишува сето тоа што се случува во Лондонистан во денешно време, и кој доколку нашиот маестро преведувач(ка) не го преведеше како ПАТЕКА ОД ТУЛИ, јас немаше да се занимавам со сето ова. Но за мене некои работи се свети

еве го оргиналниот текст

Некој може да смрчи, исто како што мрчам моментално и јас, и да рече – ЕПА ЗЕМИ ТИ ПРЕВЕДИ ПОДОБРО АКО СИ МАЖ!

Одговор – Не сум маж.

Не сум вработена во Неделно Време.

Ќе мрчам и понатаму.

Не го давам Брик Лејн!!!!

слушајте Клеш. Не читајте Неделно Време

vlatko stefanovski trio - Wroclaw

решив да не коментирам, само постирам слики. Сликите се на Ташко, кој вели дека не се којзнае што, ама се ретро (завршен цитат). Имам и јас ама не чинат. Моиве не се ни ретро. Имаат и некои други ама се таат, чим се одтаат ќе постирам наредни.

Ќе кажам само едно - БЛАГОДАРИМЕ!!!!! НАЈДОБРИ СТЕ! ВЕ ЧЕКАМЕ ПАК!


( ставив и една моја слика, бидејќи маестро Влатко имаше страшно рокерски дуксер кој мора да остане забележан!)

денови на македонската култура

(на сликава едно од ретките места каде што здогледав плакат, со конкуренција во соседство)

Пред извесно време Развигор во Сајт на денот имаше ставено линк од полското друштво на симпатици на источни култури – Всходниа Перспектива кои решиле да направат фестивал на македонската култура. Програмата им беше импозантна – изобилство на концерти и изложби, работилници за ора и чочеци...

Крајниот исход сепак беше скромен, но сепак она што го направија заслужува почит, бидејќи како што кажуваа – било тешко...

Деновите на македонската култура во Полска се состоеа од неколку точки – во 4 градови – Варшава, Краков, Триград (полскиот метрополис кој се состои од Гдањск, Гдиња и Сопот) во скромни кина имаше недела на македонско кино каде што се прикажуваа – собрани дела од Манчевски, Бал Кан Кан, Како Лош Сон, Илузија, Бубачки, Илузија и Остани Исправен.

Јас за жал можев да одам само на еден филм – Како Лош Сон. Отидов пред се за да проверам како со фреквенција, и морам да признам дека беше поразителна – освен мене и уште 2 други македонци имаше се на се додатни 10 души и сите го изгледавме филмот со англиски превод.

Во секој случај иако филмот не ми премина во фејворитс – бев повеќе од задоволна кога во една од главните улоги го видов не било кој туку Роберт Енглунд – единствениот Фреди Кругер! Слава му!

Втора работа која што се случи во градов мој беше пробување на македонска традиционална кујна и дегустација на Вина од Бовин проследено со презентација на Македонија(на база на филмчето Еден Ден во Македонија, за гледање на Јутјуб) Катеринг сервисот направи мусака, пастрмки и тавче гравче а богами и шопска и таратур за гладната раја која што се појави и изеде и испи се.

Главната точка која што со нетрпение (малку кажано) ја очекувавме беше концертот на нашиот маестро Влатко Стефановски и неговото трио....заслужува посебен пост (stay tuned).

на сликава - ресторанот Ст. Петерсбург каде што се одржа дегустацијата ем презентацијата -