Една недела се токмам да напишам нешто на тема Чарли Менсон. Истава недела ја поминав во пред се јутјуб анализирање на се поврзано со Чарли, и на мое изненадување, испадна дека има стварно многу. Работава немаше воопшто да ме заинтересира доколку не го гледав документарецот од 1972 година, во која главна улога играат членовите на фамилијата на Менсон, кои се уште, во време на снимањето на документарецот, а некои ниту досега, не се имаат освестено.
Кога го гледав филмот без запрепастена како луге на моја возраст, а и помлади од мене, се сосема поинакви од било кого кого го познавам. Полни со некакви идеали за кои дел од нив се решиле да убијат , а поголемиот преостанат дел од нив тоа го поддржало и оправдало. Идеали продадени од Менсон – во најмала рака со силен АДХД синдром, полуаутистичен и, на денешен ден сличен на тежок пијаница кој спие на железничка станица со години и бистри политика на случајни минувачи. Ете баш тоа – а за нив прекрасен, исус, идеален, господар. Им давал секс, дрога и рок&рол – а нели во тоа се состоела младоста?
И баш кон тоа се стремев пробувајќи да анализирам некои работи колку што можам подобро – Се стремев да го разберам не толку самиот Менсон колку оние кои биле со него. Тие беа пред се предмет на моето интересирање. Бидејќи, мора да се признае дека скоро сите од нив беа од добри фамилии, некои со завршен факултет, вработени, со богата иднина пред нив – имаше тука и рагби школски шампиони (Текс Вотсон), и кралици на гимназиски журки (Лесли), библиотекарки (Мери Брунер). Сите тие во еден период од животот заборавиле на се и решиле да се препуштат на ....е баш на што?
На тоа прашање ми е многу тешко да дадам одговор.
Откако Чарли, Текс, Лесли, Пат и Сејди беа осудени на смртна казна а веднаш потоа (благодарение на нов закон во Калифорнија), беа помилувани и осудени на доживотен затвор, сите, освен главниот АДХД маестро, се навратиле и молат за прошка на секои 5-6 години само за да бидат повторно одбиени. Убавите деца на 60-тите со раце и душа извалкана со крв остареа и огрдеа. Ги накачиле по 60-години, изгледаат ужасно, предизвикуваат жал и сочуство. Јас им верувам кога велат дека жалат. Од 1970 поминаа скоро 40 години. Немам одговор за тоа дали треба да се ослободат, сите со исклучок на Чарли и Текс.
Кога бев во средно сите сакавме да бидеме хипици. Нашиот живот беше сепак многу поинаку и сите што ги знам завршија горе-долу типично и сосема спротивно од она што мислевме дека од нас ќе биде = жени, деца, фамилии...или копнеење по истото.
Мислевме дека тие времиња биле убави, а беа исто толку лоши колку и она нашево. Сите тие расни немири, Виетнами, се уште ултра-конзервативно америчко општество, сета таа каубој-проповедачки-попкорн-вудсток атмосфера морала да биде тотално збунувачка за сите нив. Тие го имаа Менсон. Денешните деца ја имаат масакрата во Колумбајн и Вирџинија Тек. Тие ги имаа Битлси и Менсон да им раскажува како да ги слушаат. Денешните деца го имаат Буш и Садам. Тогашните деца (иако сите до еден полнолетни, и тоа ептен) немале трошка милост кон своите жртви, а истото е и со денешните, кои за жал нема да ги гледаме на телевизија како жалат за своите чинови – си осудиле (се спасиле) сами со куршум во глава.
Нема коментари:
Објави коментар